Φανή Κεχαγιά
Γάζες διάτρητες οι λέξεις, φεγγοβολούν αέρα κοπανιστό.
Επαφές, επιστροφές, λέξεις καταστροφές.
Επιμηκύνσεις και συντομεύσεις,
μοναχικές εμμονές για φευγαλέους καβαλάρηδες.
Για πες… Αυτό μόνο;
Όχι. Κι άλλο.
Νταντέματα και δικαιολογίες, φόβοι, θέλγητρα, φόβητρα και απειλές.
Κι άλλο, κι άλλο…
(Εγώ) ποιήτρια δεν είμαι.
Το Εγώ δεν ποτίζεται εύκολα με λέξεις
που λατρεύουν να λατρεύονται,
που παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά
και –προπάντων- στιβαρά,
πιο πολύ από το λίγο που τους πρέπει, πιο πολύ από το περισσότερο.
Το Εγώ δεν ποτίζεται εύκολα με λέξεις
που λατρεύουν να λατρεύονται,
που παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά
και –προπάντων- στιβαρά,
πιο πολύ από το λίγο που τους πρέπει, πιο πολύ από το περισσότερο.
(Εγώ) ποιήτρια δεν είμαι.
Παίζω. Αυτό, μάλιστα!
Πολύ μου αρέσουν τα παιχνίδια,
μα μόνο αυτά που δε μετράει αν χάνεις ή κερδίζεις.
Σ’ αυτά, δύο και δύο κάνουν όσο θέλω,
δέκα, εκατόν πενήντα, τριακόσια εβδομήντα οχτώ.
Παιχνίδια-ψέματα με λέξεις-αρμούς,
σαν εκείνο το παιδικό παιχνίδι που στήνεις πύργους με τουβλάκια
(να τους γκρεμίσει ένα αχ αν θέλεις και άμα σου βαστάει)
τόσο ψηλούς όσο αντέχεις,
φτάνει να μην έχεις
αυταπάτες
πως χτίζεις παλάτια.
Παίζω. Αυτό, μάλιστα!
Πολύ μου αρέσουν τα παιχνίδια,
μα μόνο αυτά που δε μετράει αν χάνεις ή κερδίζεις.
Σ’ αυτά, δύο και δύο κάνουν όσο θέλω,
δέκα, εκατόν πενήντα, τριακόσια εβδομήντα οχτώ.
Παιχνίδια-ψέματα με λέξεις-αρμούς,
σαν εκείνο το παιδικό παιχνίδι που στήνεις πύργους με τουβλάκια
(να τους γκρεμίσει ένα αχ αν θέλεις και άμα σου βαστάει)
τόσο ψηλούς όσο αντέχεις,
φτάνει να μην έχεις
αυταπάτες
πως χτίζεις παλάτια.
Να λες: πλέκω τραπουλόχαρτα-ανέμους,
περιδέραια-θηλιές πλεγμένα με ανείπωτα αχ.
Φτάνει το αίμα που βομβεί στα αυτιά σου πίσω απ’ τις λέξεις
να τολμάς να το πιστέψεις για ψέμα.
Πύργοι ψέματος τα παραμύθια,
παραμύθια τα ποιήματα για μεγάλα παιδιά.
Μα εγώ, παιδιά,
ποιήτρια δεν είμαι.
Είμαι παραμυθού.
