«Παράπονο»
από τη Φανή Κεχαγιά
Θυμάσαι στην αρχή, τότε που έλεγες
πως για πάντα μαζί μου θα γελάς;
Ο έρωτάς σου στέρεψε, τον ρούφηξαν οι
αρμοί
των χαραμάδων της ρηχής καρδιάς σου
και πάει.
Τα πελώρια φτερά σου άνοιξες
τα άπλωσες περίτρανα, αλαζονικά
και πέταξες για εκεί που ονειρεύτηκες.
Δε λέω, το χάρηκα το πέταγμά σου.
Το ζήλεψα, δε λέω,
τέτοια φτερά ελεύθερα, τέτοιους
ανεμογδάρτες
πώς να μη θαυμάσει ο κοινός θνητός;
Πώς τέτοιο ανέβασμα τσίμπημα να μη φέρει
σε μια καρδιά γεννημένη γήινη;
Όμως εγώ; Εγώ που απέμεινα εδώ;
Χωρίς ίχνος φτερών να θροΐζει στις
πλάτες,
χωρίς καν τη φαγούρα μιας υποψίας.
Φτερών, εννοώ. Χωρίς προοπτική
έστω και κάποιου χαμηλού πετάγματος.
Δίχως προοπτική πτήσης
πώς να σε φτάσω; Πώς να προφτάσω το
αέρινο;
Ανήμπορος, απελπισμένος
στέκω να θωρώ
να φθονώ απαρηγόρητα μεθυσμένος
τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο
περήφανα απομακρύνεσαι.
Εσύ, λοιπόν, εκεί ψηλά που ονειρεύτηκες
κι εγώ εδώ στο λίγο που χρεώθηκα.
