Επτά χειμώνες πέρασαν, μα πώς να σε ξεχάσω,
οι φίλες μου φωνάζουνε «άστο να πάει στο διάολο»,
μα, εμένα η καρδιά μου έχει αγύριστο κεφάλι,
μα, εμένα το κεφάλι μου πάντα είναι κολλημένο
σ’ εκείνα τα Χριστούγεννα που με είχες αγκαλιά σου.
Επτά χειμώνες πέρασαν, που πέρασε η ευτυχία.
Αφού ήτανε να με άφηνες, ας με προειδοποιούσες,
γλυκόπικρα χαμόγελα ας άστραφτες στη νύχτα.
Εγώ θα καταλάβαινα και θα προστατευόμουν
δε θα έμενα ξεκρέμαστη σαν έρημο ακρογιάλι.
Μια σπίθα στείλε αστραπής μες στο χαμόγελό σου,
να κάθομαι αδιάντροπα τσιγάρα να ποτίζω
τα έρμα τα πνευμόνια μου που τίποτε δε φταίνε.
Εκείνο το απόγευμα που σε κατάπιε ο δρόμος
να εξαφανιζόμουνα, φυγές άλλες μη ζήσω.
Αρχίζω να προσεύχομαι σε ανύπαρκτες ελπίδες,
φιλί μονάχα να γευτώ, στόμα αγαλματένιο,
κορμί που ονειρεύεται ανείπωτες λαχτάρες,
για να τις κάνει φυλαχτό μέσα στην κάμαρά του.
