Από τη Φανή Κεχαγιά
Να βάλω πλυντήριο. Να πάω τη μικρή στο βόλεϊ. Ο μεγάλος αύριο γράφει διαγώνισμα. Να βγάλω τα ρούχα από το πλυντήριο. Βενζίνη δεν έβαλα στο αυτοκίνητο, θέλει και σέρβις, να πάω να το δουν κι από πού μπάζει υγρασία.
Κατά βάση θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν προλαβαίνω να ανοίξω τηλεόραση. Έτσι γλιτώνω την παράκρουση των δελτίων ειδήσεων.
Έλα, όμως, που ήρθαν οι διακοπές των Χριστουγέννων και τα άλλοθι τελείωσαν. Συνέπεσαν φέτος και οι διακοπές με ένα σωρό κοσμοϊστορικά, γαμώτο.
Κάπου εκεί ανάμεσα στα φλέγοντα διλήμματα τι δώρο να πάρω στα βαφτιστήρια, πότε να στηθώ στην ουρά να πάρω το σήμα, ήρθε και η ασφάλεια του αυτοκινήτου, η δόση για τον ΕΝΦΙΑ, για την Πρωτοχρονιά μοσχάρι ή χοιρινό, πάρε την υστερία με το φλεγόμενο Nordic Atlantic. Κάπου μεταξύ μελομακάρονου, κανταϊφιού και χοιρινού με κρασί μέλι που ψήνεται στη γάστρα φάε στα μούτρα τα μποφόρ και γέψου και λίγο από την αγωνία της εγκύου που παλεύει να σκαρφαλώσει στο ελικόπτερο, μουσκέψου από τα νερά που πετάνε να σβήσουν τη φωτιά, θύμωσε όσο χωράει με την ολιγωρία του πληρώματος και των λιμενικών, μπουκώσου κι άλλο ένα μελομακάρονο, γιατί δεν αφήνει ωραία γεύση ο πανικός ανθρώπων που αγωνιούν για τη ζωή τους και να το γλυκάνεις λίγο, βρε αδερφέ, το στοματάκι, μη φύγει κι αυτή η μελένια αίσθηση Χριστουγέννων που τόσο καιρό τα περίμενες για να φύγει η πικρίλα και το μυαλό από τα άλλα, τα καθημερινά.
Μαζεύτηκαν πάλι τα σκούρα, μην ξεχάσω να βάλω πλυντήριο.
Δε χώνεψες καλά-καλά το Nordic Atlantic, βαρύ έκατσε στο στομάχι το πλοίο με δυο μελομακάρονα, στο καπάκι πάρε και άλλα δυο πλοία, ένα που εξόκειλε κάπου στη Μάγχη μες στη νύχτα κι ένα άλλο που έτσι του ήρθε να βουλιάξει αύτανδρο κάπου εκεί πάνω πάλι.
Η εγγύτητα μιας είδησης χρωματίζει και τη βαρύτητά της.
Ρε δες τι γίνεται στον κόσμο, κρίμα στους ανθρώπους χριστουγεννιάτικα, αλλά… το πλυντήριο τελείωσε άραγε;
Δώσε κι άλλο. Αεροπλάνο έπεσε σε δάσος κάπου στην Αμερική και μια μοναδική επιζήσασα ηρωίδα εφτάχρονη, που είδε μαμά-μπαμπά-αδερφή να πεθαίνουν, περπάτησε αιμόφυρτη και έφτασε στον πολιτισμό να ζητήσει βοήθεια. Εδώ μια κάποια περισσότερη ανατριχίλα, γυρνάς και βλέπεις το δικό σου εφτάχρονο που βάφει ξαπλωμένο στο πάτωμα κόκκινη τη μύτη ενός χάρτινου Ρούντολφ και σφυρίζει τα κάλαντα –μόλις έμαθε να σφυρίζει και δοκιμάζεται σε ένα ιδιαίτερα ευρύ ρεπερτόριο.
Ευχαριστώ, Παναγία μου, εδώ ακόμη έχει Χριστούγεννα. Μην ξεχάσω να βγάλω και τα ρούχα από το πλυντήριο και μου μουχλιάσουν.
Έπιασαν και τον Ξηρό και είναι και κακοβαμμένος κατάξανθος. Τραγελαφικό. Βρήκαν και το δολοφόνο του Κουμανταρέα. Παντελώς αδιάφορο. Έλα και στις 25 Ιανουαρίου εκλογές μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε και σε κρίση και πρέπει να το σώσουμε από κάπου το πράμα, γιατί δημοκρατία έχουμε, ρε φίλε, και ο λαός αποφασίζει, Τσίπρα ή Σαμαρά, Σαμαρά ή Τσίπρα, έλα κι ο Γιωργάκης ένα κόμμα, έλα μην ξεχνιόμαστε λέμε.
Έχασες τη δουλειά σου; Τσίπρα, γιατί πολύ ωραία τα λέει, κι ας το ξέρεις που είναι και παραμύθια, μα για ένα παραμύθι ζούμε, την αλήθεια την ξέρουμε, στο πετσί μας μας τη ράψανε με το έτσι θέλω. Τα κουτσοβολεύεις κακήν κακώς; Σου κόψανε μισθούς, συντάξεις, δώρα, αλλά κουτσά-στραβά μια αξιοπρέπεια στις υποχρεώσεις σου τη διατήρησες; Σαμαρά δαγκωτό, γιατί ουαί κι αλίμονο μας αν βγούμε από το ευρώ, ποια δραχμή θα μας σώσει που έχουμε και δάνεια κι αν παγώσουν οι πληρωμές καήκαμε.
Και όλα αυτά; Κινδυνολογίες του κώλου και σενάρια επιστημονικής φαντασίας; Ή ρεαλισμός; Προσέχω για να έχω ή με έκαναν να φοβάμαι και τη σκιά μου; Θα μας αφήσουν να βγούμε από το ευρώ ή με το φόβο ότι θα τους πάρουμε μαζί μας την κατρακύλα θα μας κρατήσουν με νύχια και με δόντια;
Τσίπρα ή Σαμαρά; Σαμαρά ή Τσίπρα; Ή Ποτάμι που έχω κι ένα σωρό φίλους που κατεβαίνουν μαζί του; Να πώς το δίλημμα γίνεται τρίλημμα. Και τετράλημμα μη σου πω.
Τα ρούχα μην ξεχάσω να απλώσω πριν βγω.
Ευτυχώς που εγώ δεν ψηφίζω, θριαμβολογεί το εφτάχρονο που αλλάζει τα δόντια του κι έχει ένα τζούφιο χαμόγελο μούρλια να το πιεις στο ποτήρι και σε πιάνει μια ζήλια για την ανεμελιά που είναι όλη δική σου.
Θα ανακοινώσουν, λέει, και το επτασφράγιστο μυστικό της Αμφίπολης κάπου γύρω στις 20. Εντελώς τυχαία προεκλογικά. Είναι δυνατόν να μας θεωρούν τόσο ηλίθιους;
Και σάμπως δεν τους δώσαμε το δικαίωμα να γραπώνονται απ’ την ηλιθιότητά μας; Σ’ αυτή τη ζωή, ό,τι κι αν λες εσύ πως είσαι, τελικά καλώς ή κακώς σημασία έχει πως φαίνεσαι. Έξυπνος περνιέσαι και μπορεί και να είσαι, ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω, αλλά πως φαίνεσαι, μάγκα μου, έτσι ωσάν αγελαίο ζώον που φέρεσαι; (Και μένα βάζω μέσα στην αγέλη των ηλιθίων, για να μην παρεξηγούμαστε).
Μα, πάν καλά; Θα με επηρεάσει στο τι θα ψηφίσω αν στον τάφο άραζε την αρίδα του ο Αλέξανδρος, ο Νέαρχος ή η Ολυμπιάδα;
Σημαντική ανακάλυψη, αναμφίβολα, ο τάφος στον λόφο. Όπως και οι λιγότερο πανηγυρτζίδικες που λαμβάνουν χώρα αλλού. Ως αρχαιολόγος που τελείωσα προ αμνημονεύτων χρόνων –τόσων που δεν έχω το δικαίωμα να το παίζω ούτε ειδήμων ούτε καν γνώστης- ανατριχιάζω από ένα ωραίο μείγμα νοσταλγικού φθόνου (Μα-να-μην-είμαι-κι-εγώ-εκεί) και ορθολογιστικής επίγνωσης (του πόσο-καλοστημένο-πανηγύρι-είναι-αυτό). Τον έζησα το χώρο κάποτε, τον λάτρεψα, τον μπούχτισα, τον απαξίωσα. Όποιου κι αν είναι ο τάφος, δεν παύει να είναι το πιο κιτς αρχιτεκτονικό κατασκεύασμα που έχει χτιστεί ποτέ και σε κάνει να αναρωτιέσαι διάφορα. ΚΑΙ σφίγγες ΚΑΙ καρυάτιδες ΚΑΙ ψηφιδωτό ΚΑΙ λιοντάρι από πάνω για καπέλο; Τέτοιος αχταρμάς από αρχαίους που πρέσβευαν το μέτρο; Τόσο κουλουβάχατα τα έκανε η πολυπολιτισμικότητα του Μέγα Στρατηλάτη τελικά;
Όπως και να ΄χει, μακάρι λέω να είναι το Μέγιστο των θαυμάτων κρυμμένο εκεί κάτω, γιατί ένα θαύμα πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη ποιος δεν το θέλει στη ζωή του πού και πού, αλλά την ψήφο μου δεν την καθοδηγεί ούτε η Περιστέρη ούτε το Υπουργείο Πολιτισμού και διατηρώ την αφέλεια να πιστεύω πως και κανενός άλλου νοήμονος όντος.
Απανωτά τα χαστούκια όμως, ησυχασμό δεν έχει κι αυτή η ρουφιάνα η οικουμένη. Πόσο σασπένς ν’ αντέξει μια μάνα σε διακοπές Χριστουγέννων;
Τώρα που είπα σασπένς, μην ξεχάσω να δω το Gone Girl πριν ανοίξουν τα σχολεία, πολύ καλό μου είπαν.
Νεαρή Κούρδη αυτοπυρπολήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Και το κερασάκι στη χριστουγεννιάτικη τούρτα, η επίθεση στην παρισινή Charlie Hebdo… Τζιχαντιστές λεηλάτησαν, δολοφόνησαν, υψώθηκαν θεολογικά-πολιτικά και κέρδισαν θριαμβευτικά μια θέση δίπλα στον πολυλατρεμένο τους Προφήτη. Εδώ τι να πεις, τι να σκεφτείς και τι να νιώσεις η έρμη η νοικοκυρά που έχεις να απλώσεις και ρούχα; Τι πρώτα;
Ακόμη δεν κατάφερες να καταπιείς τη μια μπουκιά, σου χώνουν στο στόμα και δεύτερη, αμάσητα πάνε όλα κάτω, τι να πρωτοχωνέψει κι αυτό το ταλαίπωρο στομάχι που είναι και γεμάτο μελομακάρονα και κανταΐφια ένεκα των ημερών και δε χωράει πλέον ούτε στραγάλι;
Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή.
Και βρες μετά εσύ που σκέφτεσαι και νιώθεις και έχεις και «θέλω» να ουρλιάζουν μέσα στον ορυμαγδό των «πρέπει» και μέσα στον απόλυτο παραλογισμό του κόσμου τις ισορροπίες που απαιτούνται δια ροπάλου, αφενός για να ισορροπήσεις εσύ στο σκοινί που σου τέντωσαν χωρίς προστατευτικό δίχτυ από κάτω και από την άλλη για να μεγαλώσεις χαρούμενα και υγιή παιδιά, τόσο χαρούμενα και τόσο υγιή ψυχικά και συναισθηματικά, που άμα είναι τέτοια η μοίρα τους, να μπορούν να κάνουν και τον κόσμο καλύτερο.
Ωραίο αυτό το μαλακτικό τελικά, μοσχοβόλησε το σπίτι. Να το ξαναπάρω.
